Co wiemy o Albanii poza tym, że to kraj bałkański, z dużą ilością bunkrów i dobrym koniakiem? Dzięki podróży do kraju przez dziesięciolecia odgrodzonego od świata żelazną kurtyną, wiem, że Albania warta jest odwiedzin, a jej mieszkańcy to niezwykle sympatyczni ludzie.
Mieszkańcy Dżajpuru wciąż przychodzą do obserwatorium, by sprawdzić, czy układ gwiazd jest dla nich korzystny. W pałacu obok mieszka maharadża. Do pobliskiego fortu można pojechać na słoniu, a na ulicy za grosze kupić cenny kamień. Jestem w Radżasthanie, czyli Ziemi Władców, jednej z najciekawszych części północnych Indii. Tu przez setki lat zamieszkiwali Radżputowie …
To tu, jak wierzą Etiopczycy, znajduje się Arka Przymierza. Tu urodziła się legendarna królowa Saba. Wysokie stele nagrobne sprzed epoki chrześcijaństwa dowodzą o wielowiekowej kulturze Aksum. I choć samo miasto nie jest zbyt ciekawe, podczas podróży po Etiopii koniecznie trzeba do niego zawitać.
Mumtaz Mahal na łożu śmierci poprosiła męża, by zbudował jej piękny grobowiec. Mąż, Szach Dżahan, spełnił prośbę. W taki sposób w pierwszej połowie XVII wieku powstała w Indiach jedna z najpiękniejszych budowli świata.
Głównym środkiem transportu są tu papirusowe łodzie – tankwy. Dzieci nimi płyną do szkół, a dorośli przewożą towary na sprzedaż. Jednak nie z łódek słynie jezioro Tana, lecz z tego, że w jego głębiach bierze początek Nil Błękitny.
Gdy Rio Negro łączy się z Solimoes, by dalej tworzyć szeroką Amazonkę, przez kilkanaście kilometrów w korycie płynie woda w dwóch kolorach – czarnym i kawowo – mlecznym. Nie jest to jednak jedyny powód, by odwiedzić stolicę brazylijskiego stanu Amazonas, Manaus, która kiedyś była miastem ogromnego bogactwa, potem totalnej biedy, a dziś znowu jest jednym …
Trudno mi uwierzyć, że jestem w Afryce. Wędruję pomiędzy pałacami, które przypominają trochę portugalskie, trochę arabskie budowle. Do tej pory w Etiopii spotykałam prawie wyłącznie skromne, drewniane okrągłe chatki – tukule. Nie więc dziwnego, że kompleks pałacowy wprawił mnie w osłupienie.
Trudno było mi uwierzyć, że to nie kostiumowy film lecz rzeczywistość. Ludzie ubrani w kozie skóry, koraliki, bransoletki. Okrągłe chaty, w których wraz z liczną rodziną mieszkają zwierzęta. I wędrowcy, których z drewnem, wodą lub tylko kijem spotykało się przy całej trasie. Zapewne za parę lat etiopskie plemię Hamerów zmieni się nie do poznania. Na …
Wodospady Iguazu w całej krasie Indiańska księżniczka właśnie tu odzyskała wzrok. Pierwszy w życiu widok oszołomił ją do tego stopnia, że zapomniała o tragicznej śmierci ukochanego. Nie dziwię się księżniczce, bowiem Wodospady Iguazu powalają na kolana najtwardszego estetę. Grzmiąca woda spadająca z setek katarakt, kolorowe tęcze unoszące się nad burzliwą tonią i otaczająca wszystko bujna …
Wyobrażam sobie, jak w upale, powoli, dostojnie przed setkami lat do miasta wkraczały karawany pełne pozłacanych tkanin, jedwabiu, złota, srebra, porcelany. Na grzbietach wielbłądów i koni przewożono towary z Azji do Europy. Aby odzyskać siły i dokonać korzystnych transakcji, zatrzymywano się w Aleppo, zwanym także Halab. Dziś do miasta także przybywa codziennie mnóstwo kupców, biznesmenów, …
Nie wyobrażam sobie, by mojito (czyt. mochito) mogło gdzieś smakować tak wybornie jak w ulubionym barze Ernesta Hemingwaya „La Bodeguita del Medio” w Hawanie. W małych pomieszczeniach unosi się siwy dymek z cygar, pomiędzy którym oczyma wyobraźni można zobaczyć samego wielkiego pisarza, który każdy dzień rozpoczynał od kawy, drinka i gazety siedząc przy jednym ze …
Gdy jechałam pomiędzy brunatno – szarymi wzgórzami, nic nie wskazywało na to, że w jednej z miejscowości ujrzę „ósmy cud świata”. Wioska, jak wioska – złożona z okrągłych chat, na ulicach kozy, owce, krowy i dzieciarnia wyciągająca ręce po datki. Dopiero wędrówka po Lalibeli odkryła jej prawdziwy skarb – kościoły wykute w skałach. Nic dziwnego, …
Mocny błękit nieba, granat wody i jasny brąz otaczających jezioro gór to barwy dominujące w jednym z najbardziej niezwykłych miejsc na świecie. Jezioro Titicaca, położone na granicy Boliwii i Peru, to marzenie wielu turystów. Wszak tutaj, według wierzeń Inków, narodziło się Słońce.
Pierwszy raz o rzece Kwai usłyszałam ponad 20 lat temu. Jako studentka uczestniczyłam w projekcjach filmów, których nie było w oficjalnym obiegu. Pamiętam, że film Davida Leana „Most na rzece Kwai” puszczano dla nas o siódmej rano. Gdy wyszłam z sali kinowej, byłam tak wstrząśnięta, że trudno było mi się skoncentrować na wykładach. Wciąż widziałam …
