Gościem Globtrotera na drugim styczniowym spotkaniu z tego cyklu było Kajakowe Eldorado, czyli Towarzystwo Polska – Litwa – Łotwa – Estonia organizujące koleżeńskie wyprawy po Europie. Reprezentował je jeden ze współzałożycieli, Jan Kramek. Zaprezentował on film z jednego ze spływów zorganizowanych przez kilku laty litewskimi rzekami: Krożentą, Dubissa i Niemnem niemal do jego ujścia. Poinformował, że TP-L-Ł-E działa bez sponsorów i fundatorów na zasadzie skrzyknięcia się grupy ludzi mających podobne hobby. I jest otwarte dla wszystkich zainteresowanych udziałem w podobnych spływach oraz innych imprezach stowarzyszeniowych na zasadzie członkostwa w nim. Członkowie sami gromadzą potrzebny sprzęt, mają zaprzyjaźnionych przewoźników i przyczepy do przewozu kajaków.

Spośród dziesięciu zabytkowych staroruskich miast leżących na słynnym Złotym Pierścieniu otaczającym Moskwę, chyba najpopularniejszymi i najczęściej odwiedzanymi przez turystów, zwłaszcza zagranicznych, są Włodzimierz i Suzdal. Położone są one bowiem stosunkowo blisko – do pierwszego z nich jest z rosyjskiej stolicy zaledwie 190 kilometrów i 105 minut jazdy szybkim (do 200 km/h) pociągiem „Sapsan”. Do drugiego kolejnych 26 km na północ szosą. Oferują zaś gościom możliwość obcowania z zabytkami sięgającymi XII wieku, przy czym najwyższej klasy.

W Warszawie powołane zostało Towarzystwo Polska – Tunezja. Jego statutowymi celami będzie – zacytuję: „Pogłębianie przyjaznych stosunków polsko-tunezyjskich; Prowadzenie działalności na rzecz współpracy gospodarczej, kulturalnej, edukacyjnej, turystyczno-sportowej między Polską i Tunezją; Wzbogacenie wiedzy społeczeństwa polskiego z historią, kulturą, sztuką i życiem codziennym w Tunezji, a także promowanie społeczności tunezyjskiej w Polsce oraz społeczności polskiej w Tunezji, na polu oświatowym, kultury i sztuki oraz sportu i turystyki. Cele te TP-T zamierza realizować poprzez:

Redakcja portalu Kurier365.PL przyznała pierwsze w 2014 roku nagrody. Otrzymali je:

Lech Wojciech Królikowski - varsavianista - za wizję,

Liliana Olchowik-Adamowska za talent, fachowość i rzetelność dziennikarską oraz

Sieć Przedszkoli AMO Play & Learn za stworzenie przedszkoli, w których dba się o prawidłowy i harmonijny rozwój dzieci.

Uroczystość wręczenia nagród odbyła się w Muzeum Niepodległości w Warszawie. A oto sylwetki laureatów:

W wydawnictwie BOSZ ukazała się kolejna, wspaniała pozycja. Rewelacyjny album poświęcony Rosji, a przede wszystkim jej architekturze na przestrzeni dziejów. Znakomity zarówno w częściach tekstowych, jak i ilustrujących je znakomitych fotografiach. To wielkie dzieło nie tylko ze względu na rozmiary, objętość i wagę (ponad 2,6 kg), ale przede wszystkim zawartość. Jego ukazanie się uważam za jedno z najważniejszych wydarzeń edycyjnych na temat Rosji i jej szeroko rozumianej kultury w ostatnim czasie. Wybitny znawca tego kraju, prof. dr hab. Daniel Adam Rotfeld we wstępie do tego albumu w swojej ocenie poszedł jeszcze dalej stwierdzając: „Tak wspaniałej prezentacji tego, co w Rosji wielkie, na polskim rynku wydawniczym jeszcze nie było”. Album ten w istotny sposób uzupełnia wiedzę Polaków na temat tego, co naprawdę cenne i wartościowe jest w kraju tego naszego sąsiada. A wiedza ta jest nie tylko moim zdaniem stosunkowo nikła, przynajmniej w szerszych kręgach społeczeństwa.

W okolicach Sankt Petersburga znajduje się pięć dawnych carskich zespołów pałacowych z pięknymi ogrodami. Na południe od Północnej Stolicy kraju Carskie Sioło (Carskoje Sieło, od 1937 r. miasto Puszkin), Pawłowsk i Gatczyna. Na zachód zaś, na południowym brzegu Zatoki Fińskiej, Peterhof (w latach 1944-1997 Petrodworec) i Oranienbaum. Byłem w nich kilkakrotnie w latach 60-70-tych ub. wieku zwiedzając zarówno obiekty dobrze utrzymane, jak i tak zaniedbane, że z tego tylko powodu np. Oranienbaum był zamknięty dla cudzoziemców. O czym dowiedziałem się poniewczasie na miejscu, na szczęście bez przykrych konsekwencji za załamanie zakazu wjazdu do niego.

Na pierwszym w 2014 roku spotkaniu z cyklu Goście Globtrotera swoją ofertę, nie po raz pierwszy, chociaż po kilkuletniej przerwie, przedstawiło warszawskie biuro podróży Opal Travel and Business Service. Należy ono do tzw. niszowych, tj. obsługujących stosunkowo niewielu, zwłaszcza w porównaniu z organizatorami masowych wyjazdów czarterowych, klientów rocznie. Działa już niemal ćwierć wieku, specjalizuje się w organizowaniu przede wszystkim egzotycznych wycieczek. Zwłaszcza na kontynenty pozaeuropejskie, w tym na Antarktydę. Ciekawych, z dobrymi przewodnikami i wysokim standardzie, co powoduje, że nie są to imprezy tanie. Ale klienci otrzymują za swoje pieniądze wart ich „produkt”. Przede wszystkim mnóstwo doskonałych wrażeń oraz wartościowo i ciekawie spędzonych dni. Przekonywałem się o tym wielokrotnie uczestnicząc w organizowanych przez „Opal” wycieczkach. Od Indii i Nepalu, poprzez liczne inne kraje południowo – wschodniej Azji i Dalekiego Wschodu z Chinami, Tybetem, Hongkongiem i Makau, po Meksyk i inne państwa.

Pod hotelem Jałta na Placu Wacława w Pradze turyści mogą zwiedzać Muzeum Zimnej Wojny. Mieści się ono w dawnym schronie przeciwatomowym zbudowanym równocześnie z hotelem przed 55 laty. W tamtych czasach była to bardzo droga inwestycja, w przeliczeniu na obecne ceny, wyniosłaby kilkaset milionów koron. Miejsce pod hotelem nie zostało wybrane przypadkowo. W razie konfliktu zbrojnego hotel Jałta miał być siedzibą władz Układu Warszawskiego. Schron przeciwatomowy miał pomieścić około 150 osób. Był doskonale wyposażony, znajdowała się tam nawet mała sala operacyjna. Posiadał kilka wyjść ewakuacyjnych.

Najdalej na północy centrum miasta, przy jego głównej ulicy, leży największy, najważniejszy oraz w przeszłości jeden z najbogatszych w Rosji monastyrów – Spaso-Jefimiejew (Zbawiciela i św. Eutymiusza). Zbudowano go w XIV wieku, rozbudowano zaś w XVI i XVII w., gdy carowie Wasyl III i Iwan Groźny oraz bogata rodzina magnacka Pożarskich ufundowali w nim kamienne budowle oraz ofiarowali monastyrowi znaczne obszary ziemi i nieruchomości. Również wówczas został on otoczony wysokimi ceglanymi murami i przekształcony w twierdzę.

Blisko 20 lat temu wybitny już wówczas taternik – alpinista – himalaista (sam najczęściej określa się tym drugim) Aleksander Lwow, zdobywca 4 „ośmiotysięczników” w Himalajach i Karakorum, uczestnik dwu najważniejszych polskich wypraw w góry najwyższe (zimowej 1979/80 na Everest i również zimowej 1987/88 na K-2) oraz licznych innych na trzech kontynentach, autor co najmniej kilku pierwszych w dziejach wspinaczkowych przejść lub wejść, napisał książkę o swoich górskich pasjach „Zwyciężyć znaczy przeżyć”. Dobrze przyjętą także przez czytelników nie uprawiających turystyki górskiej, nie mówiąc już o jej ekstremalnej, sportowej postaci. Po tragicznej śmierci w marcu ub. roku dwu wybitnych polskich himalaistów Macieja Berbeki i Tomasza Kowalskiego schodzących, po zdobyciu szczytu, z Broad Peak, a następnie śmierci innego z naszych himalajskich asów Artura Hajzera na Gasherbrumie I wrócił do niej. Pisząc obszerną, bogato udokumentowaną i ilustrowaną – doliczyłem się w niej ponad 570 zdjęć i rysunków, w tym górskich szczytów, ścian i tras, a także ludzi o których w niej wspomina – książkę pod tym samym tytułem, z dodaniem do niego „20 lat później”.