Na ten przewodnik turyści polscy czekali od dawna. Kraje po radzieckiej Azji Środkowej nie mają co prawda, z różnych powodów, szansy, przynajmniej w najbliższym czasie, stać się celem masowej turystyki. Ale bogactwo ich zabytków – zwłaszcza, chociaż nie tylko – Uzbekistanu, fantastycznych górskich i pustynnych krajobrazów, egzotyczni mieszkańcy i ich kultura, obyczaje – w tym gościnność i smaczna kuchnia oraz inne atrakcje przyciągają coraz więcej naszych rodaków. Jest to przecież jeden z najciekawszych turystycznie regionów nie tylko Azji. Tymczasem publikacji w języku polskim na ten temat jest niesłychanie mało, a dobrego przewodnika brakowało. Dobrze więc, że wydawnictwo Helion zdecydowało się wydać w serii Przewodniki Bezdroży tłumaczenie, chyba po raz pierwszy, młodego rosyjskiego autora. Uzupełnionego i dostosowanego do potrzeb polskich czytelników oraz turystów przez grono polskich podróżników i autorów. Wydawca i autorzy zdają sobie sprawę, że w jednym, niewiele ponad 400 – stronicowym tomie zmieszczenie informacji przewodnikowych o pięciu dużych i tak różnorodnych krajach, możliwe było tylko w ograniczonym zakresie. Bo chyba każde z tych państw zasługuje na odrębny przewodnik sporej objętości.

Pomiędzy najważniejszymi wzniesieniami Alp Kitzbühelskich – szczytem Kitzbüheler Horn z jednej i charakterystycznym pasmem Kaisergebirge z drugiej strony – leżą cztery malownicze miejscowości: St. Johann w Tyrolu, Oberndorf, Kirchdorf oraz Erpfendorf. Geograficzne ukształtowanie wiosek – od łagodnych trawiastych wzgórz po strome szczyty gór – oraz bogata oferta dla rodzin, okraszona wrodzoną gościnnością Tyrolczyków i ich kulinarnymi talentami, przyciąga urlopowiczów z najdalszych zakątków świata.

W południowo – wschodniej Armenii, w prowincji Wajoz Dsor, w odległości 175 km od Erewania i 200 km od stołecznego lotniska Zwartnoc, leży na wysokości 1980 – 2070 m n.p.m. wysokogórskie całoroczne uzdrowisko balneologiczne i klimatyczne Dżermuk (Jermuk). Jego nazwa pochodzi od ormiańskiego słowa Dżerm (Jerm) znaczącego gorący. Uzdrowisko przecina rzeka Arpa, otaczają góry i stare lasy oraz alpejskie łąki. Jest niewielkie, kameralne, ma nieco ponad 6 tys. stałych mieszkańców i wyraźnym podział na część mieszkalną i sanatoryjno – hotelową.

Na pierwsze czerwcowe spotkanie z cyklu „Goście Globtrotera” przybyli Jerzy Ratajczyk - dyrektor Biura Polskiego związku Prywatnych Pracodawców Turystyki i kierownik projektu „Wzrost adaptacyjności mikro, małych i średnich przedsiębiorstw poprzez zarządzanie strategiczne”, współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego oraz mgr Tomasz Wałek z Instytutu Turystyki w Krakowie. Goście opowiadali o przebiegu i realizacji projektu oraz opracowanych wynikach badań.

Rano sprzedawcy leniwie otwierają swoje sklepiki. Wczesnym popołudniem zamykają je, by udać się na drzemkę. Bazar i cały plac Imama Chomeiniego w Isfahanie zaczyna tętnić życiem wieczorem, gdy na zakupy i spacery wylegają tłumy. Jeśli mielibyśmy odwiedzić tylko jedno miejsce w Iranie, powinien to być Isfahan. Tak przekonują przewodniki turystyczne. Po mojej podróży przyznaję im rację. Miasto zwane „połową świata” ma cudowne ogrody, meczety, bajkowe mosty, bazar i plac – podobno drugi pod względem wielkości na świecie.

W Czechach na rowerzystów czekają w roku 2014 liczne nowości. Gęstą sieć szlaków rowerowych uzupełniły nowe odcinki tras. Największą tegoroczną inwestycją jest poszerzenie popularnej Łabskiej Trasy Rowerowej. W połowie maja otwarto uroczyście nowy odcinek – między Ústí nad Labem i Děčínem. Obecnie trasa zawiedzie rowerzystów od granicy z Niemcami do Litoměřic. Pod koniec ubiegłego roku otwarto, w ramach projektu Greenway Jizera, trasę rowerową między Turnovem a Malą Skálą. Ułatwi ona cyklistom zwiedzanie najpiękniejszych miejsc Czeskiego Raju – okolic Malej Skaly, zamku Hrubý Rohozec, czy ruin zamku Frýdštejn. Jedną z najpopularniejszych tras na Morawach jest trasa wzdłuż Kanału Baty. Do końca sezonu zostanie ona przedłużona – połączy Kroměříž z Veselím nad Moravą.

Wydawnictwo Bezdroża – jako jeden z nielicznych wydawców przewodników turystycznych w Polsce – zdecydowało się wprowadzić w tym roku na rynek nową serię przewodników. Pod marką Travelbook ukazało się 31 tytułów m.in: Czarnogóra, Riwiera chorwacka, Gruzja, Teneryfa, Rodos, Wybrzeże Bułgarii, Bieszczady, Sudety, a także kierunki egzotyczne: Kenia i Dubaj.

„Postawiliśmy przede wszystkim na staranny dobór informacji praktycznych, przydatnych w trakcie podróży, oraz na czytelne mapy przygotowane specjalnie dla tej serii” – mówi Agnieszka Majka - brand manager Wydawnictwa Bezdroża – „Warto również dodać, że przewodniki nowej serii cieszą oczy wyjątkowo atrakcyjną szatą graficzną.”

W pobliżu miasta Sisjan w Armenii znajduje się tajemniczy zespół megalitycznych kamieni o nadal spornym i niewyjaśnionym przeznaczeniu, a nawet wieku. Przez jednych badaczy uważanych za jedno z najstarszych na naszym globie obserwatoriów astronomicznych z epoki brązu, przez innych starą nekropolię, a nawet miejsce pogańskiego kultu i ludzką osadą. Przy czym, o tym za chwilę, żadne z tych przeznaczeń nie wyklucza pozostałych. Miejsce to określane jest też różnymi nazwami. Zorac Karer – Kamienie siły, Karaundż (w wersji angielskiej Carahunge, niemieckiej Karahundsch ) – Śpiewające kamienie, Cic Karer – Kamienna armia, Dik-Dik-Karer – Sterczące kamienie.

Z balkonu ratusza w Libercu przemawiały tak sławne osoby jak cesarz Franz Josef I, prezydenci Edvard Beneš czy Václav Havel. Z 65-metrowej wieży można oglądać całe miasto i otaczające je pasma górskie. Wnętrza kryją prawdziwe skarby – witraże, malowidła czy żyrandole. Ratusz w Libercu to jedna z największych atrakcji miasta. Stoi w samym centrum górując nad czeskim grodem. Jego budowa według projektu wiedeńskiego architekta Franza Neumanna trwała od 1888 do1893 roku. Nawet, jeśli nie będziemy chcieli wejść do środka, budowla zachwyci nas swymi reliefami, balustradami, postaciami heroldów czy zegarem, którego rogi zdobią motywy księżyca i słońca.

Mówi się, że „dom jest tam, gdzie zaczyna się twoja historia”... Dziadkowie pani Elżbiety, obecnej właścicielki pałacu w Nieznanicach – Wanda i Teodor Szretterowie pochodzili z Polski i od XVII w. do dzisiaj ich rodzinny herb „Lubicz” wisi w sali. Doskonale przypomina, że pałac to nie przypadek, ale wciąż trwająca historia. Choć pani Elżbieta przyjechała do Nieznanic już z własną historią (30 lat mieszkała we Francji: najpierw w Paryżu, później w północnej Burgundii, wreszcie w Arles), to tu, w Nieznanicach, pisze ją od lipca 1997 r. od nowa. Dom ten jest przepełniony jej duchem i marzeniami o podróżach. Podróże to miłość p. Elżbiety. Fascynuje ją: Azja, Australia, Europa, Afryka. W tym roku planuje wyjazd do Rumunii, wschodniej Turcji i na safari w Afryce.