Tunezja

    Jedną z najpopularniejszych tunezyjskich miejscowości wypoczynkowych nad Morzem Śródziemnym jest Hammamet (Al-Hammamat) położony na południowym wschodzie półwyspu Al-Watan al-Kibli, nazywanego też Cap Bon.   Miejscowość ta znajduje się między Tunisem i Susą i jest, ze względu na walory oraz liczby odwiedzających ją turystów, nazywana tunezyjskim Saint Tropez.

  Najważniejsze archeologiczne w Tunezji, a zarazem jedno z najznamienitszych w całej północnej Afryce, Narodowe Muzeum Bardo w Tunisie, znalazło się wśród tych, obok m.in. Egipskiego Muzeum Starożytności w Kairze i Świątyni królowej Hatszepsut na Zachodnim Brzegu w Luksorze, też w Egipcie, za zwiedzanie których zagraniczni turyści zapłacili życiem lub ranami. Tym razem w ataku

    Oaza ta, z niespełna 30-tysięcznym miasteczkiem oraz ogromnymi, liczącymi ponad pół miliona drzew gajami palmowymi, nazywana jest Bramą Sahary. Leży bowiem niemal w samym centrum Tunezji, na północnym skraju Wielkiego Ergu Wschodniego rozciągającego się na zachód aż po granicę z Marokiem. Otaczają ją niewielkie piaskowe wydmy, dzięki czemu jest znakomitym turystycznym punktem wypadowym

  Oaza Tauzar (Tozeur) położona na północnym krańcu największego słonego jeziora Afryki Północnej Szatt al-Dżarid (Chott el-Jerid), stolica wilai, odpowiednika naszego województwa, jest jednym z najpopularniejszych celów wycieczek w tej, środkowej części Tunezji, niedaleko od jej granicy z Algierią. I uchodzi, słusznie, za perłę wśród tunezyjskich oaz. Jedziemy do niej drogą zbudowaną na grobli przez

    Potężne, wysokie kamienne mury medyny – Starego Miasta w tunezyjskim porcie Susa ciągle robią imponujące wrażenie, chociaż stoją tu od IX wieku. Nienaruszone, jeżeli pominąć niewielkie, uzupełnione później uszkodzenia podczas alianckich bombardowań w latach II wojny światowej podczas walk z niemieckim Afryka Korps oraz zmniejszenie w ciągu wieków ich rozmiarów oraz liczby bram

    Nazywają ich Troglodytami – jaskiniowcami. Chociaż nigdy nie żyli w jaskiniach, lecz w wydrążanych od setek lat w miękkiej skale pieczarach, nie różniących się specjalnie od współczesnych tunezyjskich wiejskich domów. Poza tym, że schodzi się do nich w dół, na coś w rodzaju centralnego patia, z którego są wejścia do pomieszczeń mieszkalnych i

  Zagraniczni turyści docierają tu ciągle dosyć rzadko. Nieco ponad 60-tysięczne miasto Medenine, nazywane też Madanin lub Madanijin, centrum administracyjne wilajetu (województwa) o tej samej nazwie, leży bowiem w południowo – wschodniej Tunezji. Na półpustynnej równinie Al – Jifarah (Jeffara, Djeffara), blisko 80 km na południe od portu Gabes i popularnej wyspy Dżerba, przy szosie

    160 km na południe od Tunisu i niespełna 60 km na zachód od śródziemnomorskiego portu Susa znajduje się jedno z najciekawszych, pełne zabytków miasto Kairuan (Kairouan, Kairuwán), co po arabsku znaczy obóz nomadów.   Założone zostało bowiem, jako jedno z pierwszych miast Afryki północnej, w roku 670, przez arabskiego wodza Ukba (Okba) ibn

Po Jaśminowej rewolucji, która zaczęła się właśnie w Tunezji i przetoczyła się jak polityczne tsunami przez Egipt, Jordanię, Syrię, Jemen, Bahrajn i Libię, gdzie przerodziła się w wojnę domową i interwencję UE i NATO praktycznie skończyły się wyjazdy turystyczne do tych krajów. Polityczne niepokoje skutecznie wypłoszyły turystów. Obecnie, po kilku miesiącach do niektórych z nich

Jest gorąco, zielono i pachną kwiaty, a spacery szeroką plażą są prawdziwym ukojeniem. Ale nie tylko po słonce i zabawę warto tam pojechać. Wystarczy rozejrzeć się bacznie, aby spotkać się oko w oko z Historią, albo uroczą innością arabskich miast.  

– Nie znam nikogo, kto nie lubiłby daktyli – mówi Abdelfettah tunezyjski towarzysz mojej ostatniej podróży po Tunezji. – Chyba że nie jadł świeżych owoców pochodzących z Touzer.Rzeczywiście, do tej pory jadłam tylko suszone daktyle kupowane w polskich delikatesach i, szczerze mówiąc, nie zachwyciły mnie one swym smakiem czy aromatem. Dodawałam je do ciasta, ale,