Z Sachsem Tourismus otrzymaliśmy sporo informacji o tamtejszych nowościach turystycznych, do odwiedzenia lub zobaczenia których gospodarze zapraszają gości z Polski. Wybraliśmy kilka z nich, które wydają się nam szczególnie atrakcyjne.

      SAKSOŃSKI SZLAK WINNY

W roku 2017 ten niemiecki kraj związkowy a nasz sąsiad świętuje 25-lecie powstania Saksońskiego Szlaku Winnego – 55-kilometrowej trasy turystycznej od Pirny do Diesbar-Seußlitz koło Miśni (Menie).

Czy chcielibyście spędzić noc w łożu z baldachimem, w średniowiecznej komnacie z kominkiem i pięknymi, stylowymi meblami? W Czechach znajduje się wiele zamków i pałaców, które oferują turystom zakwaterowanie i niezwykłe atrakcje. Oto kilka z nich:

*Sobotín

Na Morawach, w pobliżu Chronionego Parku Krajobrazowego Jesioniki, leży miejscowość Sobotín z pałacykiem o tej samej nazwie. Mieści się w niej Hotel Klein oferujący przytulne pokoje oraz pięciogwiazdkowe apartamenty, z pięknym stylowym wyposażeniem. Do dyspozycji gości jest też salon odnowy biologicznej i spa. Ceny za pokój od 6700 koron ( 1000 zł), natomiast za apartament do około 14000 koron (2300 zł).

Widok jest fascynujący. Stoję na wysokim wzgórzu obok świątyni i klasztoru Dżwari z V-VI wieków i patrzę na wspaniale oświetloną promieniami słonecznymi dawną, przez osiem wieków, stolicę Gruzji – Mcchetę. Ściślej Królestwa Iberii, jednego, obok opiewanej przez Homera antycznej Kolchidy i kilku innych księstw, z których powstało Sakartwelo, jak Gruzini nazywają swój kraj.

Z PIT otrzymaliśmy kolejne nowości dotyczące turystyki. Sądzimy, że zainteresują one również naszych Czytelników.

      POCZĄTEK ROKU DOBRY DLA ŚWIATOWEJ TURYSTYKI

Liczba międzynarodowych podróży wzrosła o 6% w okresie od stycznia do kwietnia 2017 r., w porównaniu z pierwszym kwartałem 2016 r. UNWTO przewiduje w swoim barometrze dobre perspektywy na dalszą część roku. W przeciągu czterech pierwszych miesięcy 2017 r. liczba turystów na świecie wynosiła 369 mln, czyli o 21 mln więcej niż w tym samym okresie poprzedniego roku.

W centrum Erywania, przy zbiegu ulicy Abowiana (Abovyan) i alei Sajat – Nowa (Sayat-Nova), stoi, nieco cofnięty od narożnika, niezwykły świątynny tandem. Maleńka, wielkości kaplicy, z poczerniałymi od starości ścianami z niegdyś różowego tufu wulkanicznego, Katogike (Katoghike St. Astvatsatsin) p.w. Matki Bożej. I znacznie większa od niej, nowiutka, chociaż w tradycyjnym od wieków w Armenii stylu architektonicznym, p.w. św. Anny. Dzieli je od siebie niespełna metr odległości i blisko 8 wieków (!) niezwykłej historii. Dodam, że niektórzy polscy autorzy, także przewodników, tę małą nazywają błędnie kościołem Świętego Katogike.

Komitet Światowego Dziedzictwa UNESCO podczas ostatniej sesji umieścił na swojej liście jaskinie w Jurze Szwabskiej w Badenii-Wirtembergii oraz sztukę czasów epoki lodowcowej, którą w nich odkryto. W sześciu jaskiniach w dolinach rzek Ach i Lone znaleziono najstarsze ruchome dzieła sztuki w historii ludzkości – w sumie ponad 50 figur, głównie z kości słoniowej, w tym m. in. 8 fletów.

Na miłośników turystyki rowerowej czekają w Czechach tysiące oznaczonych tras rowerowych, o różnym poziomie trudności. Wiodą one najczęściej mniej uczęszczanymi drogami asfaltowymi oraz utwardzonymi polnymi i leśnymi ścieżkami. Polecić można na przykład: * Trasę wzdłuż Kanału Baty w regionie Moraw Wschodnich. W jedną stronę można popłynąć łodzią, którą wypożycza się bez problemu na przystani. Z powrotem natomiast wrócić na rowerze Morawską Trasą Rowerową. Oferuje ona idealne połączenie rejsu statkiem z cykloturystyką - turyści mogą wyjechać na rowerze na dłuższą wycieczkę w jedną stronę, a z powrotem popłynąć łodzią przystosowaną do przewozu rowerów. Można także popłynąć tak zwanym hausbotem i połączyć rejs z wycieczkami rowerowymi nie tylko wzdłuż Kanału ale i po okolicy.

Tego rodzaju przygoda spotkała mnie w życiu po raz pierwszy. A po świecie podróżuję już baaardzo długo. Na Starówce w Tbilisi miałem problem z odnalezieniem hostelu, w którym zatrzymałem się! Przy czym, co w tym kraju wymaga podkreślenia, byłem absolutnie trzeźwy.

Godziny były późno popołudniowe, ale widno i pogoda świetna. Miałem przy sobie plan miasta, wizytówkę hostelu z jego adresem, telefonem i planem okolicy na odwrocie oraz osobno zapisany adres aktualnego wejścia na czas wymiany sieci wodociągowej przed głównym. I telefon komórkowy!

Oddalony tylko kilometr od duńskiej granicy – między kwietniem a październikiem otoczony prawdziwym morzem kwiatów: dom i atelier malarza – ekspresjonisty Emila Nolde (1867-1956) w Północnej Fryzji to prawdziwy duchowy raj, miejsce, w którym można głęboko odetchnąć. Budynek, nawiązujący do stylu niemieckiego „Bauhausu”, wzniesiony w 1927 roku z czerwonej klinkierowej cegły, jest dziś żywym muzeum. W miejscach, w których słynący z malarstwa marynistycznego i kompozycji kwiatowych malarz i jego żona Ada osiedlali się w owym czasie, zakładali swoje osobiste ogrody. Ścieżki wśród mieczyków, ostróżek czy maków, przecinające kolorowe pola bylin, układają się w inicjały imion tej niezwykłej pary - A i E.

Iran, wcześniej nazywany Persją, jest jednym z najstarszych z ciągle istniejących państw świata, chociaż w zmieniających się granicach oraz systemach politycznych i religijnych. Z przebogatą historią, miastami z korzeniami sprzed tysiącleci przed naszą erą oraz wspaniałymi zabytkami. Kraj górzysty i pustynny, z egzotycznymi niekiedy dla nas zwyczajami, obyczajami oraz normami moralnymi i religijnymi. Zamieszkany przez gościnnych i życzliwych obcym ludzi. Nic dziwnego, że budzi on coraz większe zainteresowanie turystów, także polskich. Zwłaszcza obecnie, gdy stopniowo znoszone są, wprowadzone wobec niego sankcje i restrykcje gospodarcze oraz finansowe. Tym cenniejsze dla potencjalnych turystów są aktualne relacje z niego. Zwłaszcza, że nie ma, a przynajmniej ja na taki jeszcze nie trafiłem, dobrego przewodnika po Iranie w języku polskim. Najnowsza premiera wydawnicza Bezdroży, nazwana skromnie Irańskimi opowieściami, jest więc przysłowiowym „strzałem w dziesiątkę”. Zachęcającym, wręcz zmuszającym wielu podróżników i turystów, do poważnego pomyślenia o wybraniu się w tamte strony. Zwłaszcza, że autorka była niemal we wszystkich najważniejszych i najciekawszych miastach oraz miejscach państwa „królów królów” – szachów, a od blisko 4 dekad „religijnych przywódców” – ajatollahów. I ciekawie, w znacznych częściach tej książki znakomicie, opisała je. A także ludzi spotkanych na trasie, jak również zwyczaje i sytuacje, w jakich uczestniczyła.