Tunezja jest drugim, po Egipcie, najpopularniejszym wśród Polaków celem wyjazdów urlopowych w Afryce i jednym z ulubionych w całym basenie śródziemnomorskim.
Oprócz pięknych piaszczystych plaż i czystej, ciepłej wody, dobrej bazy hotelowej i infrastruktury turystycznej, oferuje bowiem gościom także sporo ciekawych miejsc, w tym zabytków od czasów antycznych i islamu, interesujące obyczaje, kuchnię oraz wiele innych atrakcji.
Nic więc dziwnego, że systematycznie ukazują się przewodniki po tym kraju w języku polskim. Najnowszy: „Tunezja. Skarby pustyni, gór i morza” wydały Bezdroża.
Jest to dostosowana do formuły ich serii „wakacyjnej”, skrócona wersja świetnego przewodnika tej samej dwójki polskich autorów „Tunezja. Smak harissy i oliwek”, którą omawiałem niespełna miesiąc temu. Również i ten przewodnik nie zawodzi czytelników.
A polecam go zwłaszcza tym, którym podczas urlopu nie chcą się wgłębiać w szczegóły dziejów kraju i poszczególnych miejscowości, detale zabytków i muzeów, lecz wolą bogaciej ilustrowany mapkami, planami, zdjęciami i rysunkami przewodnik po tym, co w Tunezji jest najważniejsze. I
przeważnie w zasięgu spaceru lub 1-2 dniowej wycieczki, w zależności od tego, który z tamtejszych znanych kurortów jest miejscem wypoczynku. Do czego bardzo zachęcają autorzy pisząc we wstępie Zaproszenie do Tunezji m.in.
„Wypoczynek w nadmorskiej części kraju warto jednak połączyć ze zwiedzaniem zabytkowych miast – bo jest co podziwiać! Wystarczy wspomnieć, że na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO jest aż osiem pozycji ze stosunkowo niewielkiej Tunezji – w tym rzymskie ruiny Kartaginy i amfiteatru Al Jem, punickie miasto Kerkouane, najstarszy północnoafrykański meczet w Kairuanie oraz medyny Tunisu i Souse”.
Zgodnie z regułami tej serii przewodników, i ten rozpoczyna się od „Hitów Tunezji”, a więc najważniejszych, zdaniem autorów, które zresztą podzielam, miejsc, zabytków, wydarzeń itp. w podziale na: Cuda natury, Miejsca o ciekawej tradycji ludowej, Najciekawsze muzea, Turystyczne przeżycia, Specjały kuchni tunezyjskiej, Wydarzenia kulturalne, Zabytki UNESCO.
Rozdział wstępny: Informacje praktyczne, zawiera chyba wszystko, co turyście może być przydatne. Rady, jak przygotować się do podróży, wybrać dla niej właściwy czas oraz czym dotrzeć na miejsce. A także jak tam poruszać się, gdzie spać, jeść – i co, korzystać z kultury, w razie potrzeby z opieki medycznej, jakie na gości czekają zagrożenia – przede wszystkim bardzo sprawni kieszonkowcy, bo poza tym jest to kraj bardzo bezpieczny itp.
Z wieloma ciekawostkami. Np. że – dotyczy to turystów indywidualnych – cena pokoju hotelowego w jego recepcji jest wyższa, niż u pośrednika, w biurze turystycznym czy w Internecie. Lub, że dla tej kategorii turystów znacznie zawyżone są ceny w hotelach ( a one dominują w miejscowościach wypoczynkowych ) nastawionych na turystykę grupową.
Czy, że – wbrew logice – muzea w szczycie sezonu turystycznego, w lipcu i sierpniu, czynne są krócej, przeważnie tylko do godziny 14.00, niż w pozostałych miesiącach. Jak również o tym, że tylko do 3 meczetów kraju i to wyłącznie na ich dziedzińce, mają wstęp nie muzułmanie, oczywiście odpowiednio ubrani. Chociaż szkoda, że w tym miejscu brakuje informacji o kolonialnej genezie zakazu wstępu innowiercom do wnętrza meczetów.
Krótkie, ale dobre merytorycznie są informacje krajoznawcze. O charakterystyce geograficznej Tunezji, jej społeczeństwie, kalendarium historycznym, języku, religiach, kulturze i sztuce oraz kuchni. Część czysto przewodnikowa podzielona została na stołeczny Tunis i Tunezję północną, Cap Bon, Tell, Sahel i Kairuan oraz Tunezję południową i Dżerbę.
Z informacjami, co szczególnie warto – i dlaczego – zobaczyć, godzinami otwarcia obiektów, ich nr telefonów, cenami itp. Na końcu zaś prezentacji miejscowości lub regionu znajdują się informacje praktyczne na temat dojazdu do nich, noclegów, wyżywienia, gastronomii oraz informatory.
W tekst przewodnika włamano trzy dwustronicowe, ilustrowane informacje o pamiątkach z Tunezji, tamtejszej kuchni oraz o Berberach. A także liczne informacje, przeważnie ciekawostkowe, w barwnych ramkach na poszczególnych stronach.
Np. „Ryba – symbol Tunezji”, „Święto Mawled”( urodzin proroka Mahometa ), „Szeszija” ( tradycyjne męskie nakrycie głowy ), „Dydona i Eneasz”, „Kahina” ( królowa berberyjska w VII w. ), „Legenda górali z Kalaat es-Sean” i wiele innych.
Na końcu przewodnika znajduje się słowniczek trudniejszych terminów z zakresu architektury, obyczajów, przyrody i religii oraz słowniczki: polsko – francuski i polsko – arabski, a także – trochę zbyt ubogi, Indeks wybranych nazw geograficznych.
„Przewodnik Tunezja. Skarby pustyni, gór i morza – informuje wydawnictwo o jego treści na tylniej stronie okładki – szczegółowo opisuje najciekawsze miasta i regiony kraju, podpowiadając jednocześnie, jak zaplanować podróż, na które atrakcje warto się skusić i gdzie spróbować oryginalnej tunezyjskiej kuchni…”. I rzeczywiście zawiera on to wszystko, podane kompetentnie i w ciekawej formie.
TUNEZJA. SKARBY PUSTYNI, GÓR I MORZA. Przewodnik. Autorzy: Paweł Jadwisieńczak i Eryka Lehr – Spławińska. Wydawnictwo Bezdroża, wyd. I, Kraków 2010, str. 251, cena 24,90 zł.
