Japonia, a zwłaszcza Tokio, należą do bardzo ciekawych, ale drogich, przynajmniej dla nas, krajów i miast. Można się o tym przekonać niekoniecznie tam jadąc. Wystarczy przeczytać nowy, wydany po raz pierwszy przez Bezdroża w polskim tłumaczeniu, przewodnik Michelina po japońskiej stolicy. Nisko budżetowy pobyt w niej, z noclegami w schronisku młodzieżowym, skromnym, tanim wyżywieniem, korzystaniem z nieodzownej komunikacji lokalnej oraz zwiedzaniem dwu obiektów, to wydatek rzędu 75-95 euro dziennie. Gdy turystę stać, aby wydawać po 170-200 €, może już zatrzymać się w przeciętnym hotelu i stołować nieco lepiej. Dopiero gdy na pobyt tam wyda dziennie po 300-350 €, a więc ma budżet określany jako wysoki, stać go na dobry hotel, poruszanie się taksówkami, jedzenie w modnych restauracjach oraz zwiedzanie kilku obiektów. Przewodnik wzbogacony 70 kolorowymi zdjęciami, z 17 planami i mapkami oraz ciekawymi informacjami w ramkach włamanymi w tekst, niestety nie uwzględnionymi w spisie treści, stanowi krótki, ale poręczny i przydatny informator o tym mieście, jego okolicach oraz tamtejszych atrakcjach turystycznych. Na wstępie („Nasze podpowiedzi”) proponuje 15 ciekawych sposobów spędzania tam czasu. Później dosyć szczegółowe plany zwiedzania Tokio w ciągu trzech lub siedmiu dni.
Z wielu faktów zawartych w Informacjach praktycznych bardzo istotne są, oprócz wymienionych na wstępie tej recenzji, dziennych kosztów pobytu i zwiedzania miasta w zależności od zasobności portfela, informacje, że turyści polscy, podobnie jak z innych krajów Unii Europejskiej wjeżdżają do Japonii bez wiz na okres do 90 dni. Najdroższe tam są noclegi i transport. Te pierwsze, o tym przeczytać można w Informatorze A-Z, oprócz schronisk młodzieżowych najtańsze są w tradycyjnych hotelach – karczmach ryokan. Ponadto w nieznanych u nas hotelach – kapsułach o rozmiarach 2 m x 100 x 80-100 cm, ze wspólnymi łazienkami, ale z TV, gniazdkiem elektrycznym i budzikiem. Miejsca w nich trzeba rezerwować jednak z dużym wyprzedzeniem.
Ciekawa jest również informacja, że w niektórych hotelach pokój z jednym dużym łóżkiem 2-osobowym kosztuje taniej, niż z dwoma pojedynczymi. Ważne są także informacje na temat podróży do Tokio oraz poruszania się tam na miejscu. Podobnie jak o restauracjach z przykładami w różnych dzielnicach i kategoriach cenowych. Dobrze też jest wiedzieć, a i o tym informuje przewodnik, że japońska stolica jest miastem bezpiecznym, chociaż należy uważać, zwłaszcza na dworcach, na kieszonkowców. W Japonii, podobnie jak w Chinach i niektórych innych krajach Dalekiego Wschodu, bardzo ważny jest turystyczny savoir – vivre. Należy tak zwracać się do miejscowych, aby „nie tracili oni twarzy” i w ogóle dostosowywać do lokalnych zwyczajów, zwłaszcza unikać żywiołowych zachowań. Prawdziwym wyzwaniem w lepszych lokalach i hotelach mogą stać się… toalety XXI wieku. Z mnóstwem przycisków nie tylko uruchamiających muzykę, ale również podmywanie, suszenie, masowanie itp. części ciała znajdującego się nad muszlą klozetową. Są w przewodniku informacje i rady, jak postępować w przypadku trzęsień ziemi i klęsk żywiołowych oraz wiele innych przydatnych.
Cenne dotyczą zwłaszcza zdrowia i bardzo drogich szpitali, a więc konieczności odpowiednio wysokiego ubezpieczenia się przed wyjazdem tam od następstw chorób i wypadków. W drugim z rozdziałów wstępnych, „Zaproszenie do podroży” przedstawione jest współczesne Tokio i krótko jego historia, pełna zachwytów prezentacja kraju („Japonia jest cool !”) i jego wspaniałej kuchni oraz wiele nieznanych u nas ciekawostek, jak np. sento – łaźnia publiczna i onsen – gorące źródła. Najobszerniejsza część przewodnika „Zwiedzanie Tokio” to prezentacja najciekawszych zabytków, muzeów oraz innych obiektów, miejsc i atrakcji w poszczególnych dzielnicach, z oznaczeniem gwiazdkami, od 1 do 3, ich rangi. Przy czym najwięcej najwyższej klasy jest w 3* dzielnicy Ueno, znacznie mniej, lub w ogóle brak innych niż 1-2* w pozostałych. Informacje o tym, co warto zobaczyć są krótkie, ale zawierają najważniejsze dane. Przy czym ich nazwy pisane są również znakami japońskimi, co ułatwia ew. trafienie do nich, gdy trzeba zapytać mieszkańców. Osobno prezentowane są atrakcje okolic Tokio z wieloma 2-3*, a także 3*, najsłynniejsza, święta góra Japonii – Fudżi.
Wspomniałem na wstępie o informacjach w ramkach włamanych w tekst. Oprócz ściśle informacyjnych, np. „Kolej i metro”, „Najważniejsze daty z historii Japonii”, czy poświęconych dzielnicom miasta: „Dzielnica ludowa” (Asakusa), „Historia Ueno”, „Od jesiennych liści do elektroniki” (Akihabara) i innym, sporo jest ciekawostek. M.in.: „Nagaya” (długie domy dla biedoty). „Kontrowersyjne sanktuarium” (poległych, ale z grobami 14 japońskich zbrodniarzy wojennych). „Niebieski kot z przyszłości” (postać z popularnego serialu TV). „Host Cluby” (dla samotnych pań, obsługiwane przez młodych mężczyzn). „Golden Gai – „Złota ulica” (b. dzielnica prostytucji, obecnie społecznego marginesu i transseksualistów). „Dwie boginie” (posągi z 721 r. z drzewa kamforowego). „Trzy małpy” (słynne: „nie widzę, nie słyszę, nie mówię” z buddyjskiej szkoły Tendai). Na końcu przewodnika jest krótki słowniczek polsko – japoński z przydatnymi zwrotami, pisanymi po japońsku fonetycznie alfabetem łacińskim. A także Indeks, dosyć obszerny jak na tę serię przewodników, z oznaczeniem gwiazdkami rangi poszczególnych miejsc i obiektów.
TOKIO. Przewodnik Michelina, w polskim tłumaczeniu Bezdroży. Przekład: Marta Duda. Wydawnictwo Helion, wyd. I, Gliwice 2018, str. 160, cena 20,90 zł. ISBN 978-83-283-4017-6
