Okazały pałac w Komierowie w województwie kujawsko pomorskim, obecnie hotel butikowy, od wieków do dnia dzisiejszego jest własnością jednej z najstarszych polskich rodzin: Komierowskich – herbu Pomian, zasłużonej dla Krajny i Polski. To jedyny przypadek trwania jednej rodziny w jednym miejscu do dnia dzisiejszego.
Warto dodać, że Komierowscy odzyskali swe dobra w latach 90-tych poprzez zakup do Skarbu Państwa, nie mogąc doczekać się ich zwrotu, aby móc zacząć jak najszybszy remont, a w konsekwencji adaptację na luksusowy hotel. W dniu 16 grudnia 1997 roku na podstawie aktu notarialnego właścicielką pałacu z parkiem i częścią budynków folwarcznych została Janina Anna Komierowska. Obecnie jest on własnością rodziny Komierowskich z mazowieckiej linii rodu i ma bardzo ciekawą historię, a współcześnie również inicjatywy.
Według przekazu w orszaku księżniczki Dobrawy jadącej na ślub z księciem Mieszkiem I znajdował się rycerz Boruta, który za zasługi otrzymał ziemie w okolicach Nakła, w tym obecną wieś Komierowo. Uważany on jest za protoplastę rodu. Pierwsza wzmianka o Komierowie pochodzi z 1376 roku, gdy Jesko de Comyrow wspólne z braćmi sprzedał klasztorowi cystersów z Koronowa Nasławą Łąkę. W XV wieku Komierowo odziedziczył Piotr.
Po jego śmierci w 1494 roku spadkobiercami zostali wnukowie Mikołaj i Maciej, nad którymi opiekę sprawował Jan z Brudzewa. Po dojściu do pełnoletności dziedzicem Komierowa został Maciej, następnie jego córka Zofia. W 1561 r. odstąpiła ona swoją część dziedziczną Jędrzejowi Opalińskiemu, który tego samego roku odstąpił Komierowo Piotrowi i Maciejowi Komierowskiemu, synom Mikołaja, a stryjecznym braciom Zofii. Od tego momentu posiadłość była w rękach rodziny Komierowskich.
Najstarszy, pierwszy dwór obronny usytuowany był na południowy-wschód od kościoła, u podnóża wałów. Z informacji historycznych wynika, że uległ on zniszczeniu w 1656 roku. Na obecnym miejscu nowy barokowy dwór miał wybudować Piotr Komierowski – dziedzic od 1680 roku. Pod koniec XIX wieku dwór był w złym stanie technicznym i nie nadawał się do dalszego użytkowania. W 1896 roku Roman Komierowski przystąpił do jego remontu i rozbudowy.
Projekt sporządził architekt Wiktor Stabrowski, a po zakończeniu prac obiekt otrzymał stylistykę neogotycką. Kolejną rozbudowę podjął Tomasz Komierowski w latach 1924-1929 roku według projektu architekta Stanisława Cybichowskiego. Do wybuchu II wojny światowej właścicielem Komierowa był Tomasz Komierowski, który podczas próby przedostania się do Nieżychowa został zatrzymany przez żołnierzy niemieckich i przewieziony do Lipki koło Złotowa i tam w nocy z 3 na 4 września 1939 został rozstrzelany.
Na początku okupacji hitlerowskiej z pałacu zrabowano cenne zbiory (biblioteka i kolekcja portretów) oraz wyposażenie, a w obiekcie i zabudowaniach folwarcznych zorganizowano prowizoryczny obóz dla internowanych Polaków. W kwietniu 1945 roku wycofujące się wojska niemieckie zniszczyły kaplicę grobową rodziny Komierowskich z 1911 roku, usytuowaną w południowo-wschodniej części parku. Po 1945 roku pałac wraz z majątkiem przejęty został przez Skarb Państwa PRL i do 1960 roku był nieużytkowany. W latach 1961-1962, w Komierowie zorganizowano podośrodek pracy dla więźniów z Koronowa wprowadzając wewnątrz budynku wiele zmian. Od 1962 roku część pomieszczeń pałacowych przeznaczono na magazyn i mieszkanie, a całe piętro i poddasze było nieużytkowane. \
Jak już wspomniałem, w pałacu tym jest obecnie butikowy hotel. I obok podstawowej działalności, rozpoczął on także ciekawą artystyczną zarówno dla gości, jak i okolicznych mieszkańców Krajny w formie galerii sztuki, koncertów, spotkań z ciekawymi ludźmi.
Jej inauguracją jest, trwająca tam do 24 sierpnia br., wystawa ilustratorów polskiego pochodzenia pracujących w Stanach Zjednoczonych AP. Prezentowane na wystawie prace to oryginalne okładki magazynów i książek projektów: W. T. Bendy, W. Gordona, M. Sendaka i A. Czeczota oraz litografie A. Szyka. Pochodzą ze zbioru Krzysztofa i Miłosza Kaniewskich. Warto przedstawić tych artystów, a ich twórczość przybliżyć także rodakom w kraju. Oto informacje o nich napisane w oparciu o Wikipedię .
Władysław Teodor Benda
(ur. 15 stycznia 1873 w Poznaniu, zm. 30 listopada 1948 w Newark, New Jersey) – polski malarz, ilustrator i projektant. Syn muzyka Jana Szymona Bendy, spokrewniony z polską aktorką Heleną Modrzejewską.
Rysunku uczył się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w Wiedniu. W roku 1899 roku wyemigrował do USA. Wykonał dziesiątki ilustracji dla tak znanych magazynów jak Life, Vanity Fair, Hearst’s International, Cosmopolitan, Liberty, Redbook, Colliers, McCall’s, Ladies Home Journal, Good Housekeeping, Theatre Magazine, The Shrine Magazine, The Saturday Evening Post oraz Vogue.
Benda był dumny ze swoich polskich korzeni i ściśle współpracował z polonijnymi organizacjami w USA, m.in. z Fundacją Kościuszkowską. Podczas I wojny światowej był członkiem American Polish Relief Committee Marceliny Sembrich-Kochańskiej i Ignacego Jana Paderewskiego. Zaprojektował wtedy wiele plakatów propagandowych dla Stanów Zjednoczonych oraz Polski. Za patriotyczną działalność został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski. W swoich ilustracjach posługiwał się kombinacją ołówka, tuszu, węgla oraz pasteli. Oprócz malarstwa zajmował się także tworzeniem masek z papier mâché, wykorzystywanych w spektaklach teatralnych.
Andrzej Czeczot
(ur. 27 października 1933 w Krakowie, zm. 9 maja 2012 w Warszawie – grafik i twórca filmów animowanych. Najbardziej znany jako autor rysunków satyrycznych i klasycznych filmów animowanych, ważnym obszarem jego twórczości było również projektowanie grafiki użytkowej (plakaty, afisze, okładki i ilustracje książkowe). Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (studiował w Katowicach na Wydziale Grafiki, filii krakowskiej ASP; dyplom w 1957). Internowany w czasie stanu wojennego.
Od 1982 do 1997 mieszkał i pracował w USA. Zadebiutował w tygodniku „Szpilki” w 1956. W PRL-u publikował rysunki w wielu tytułach; rozpoczął też współpracę z niemieckim Pardonem i amerykańskim The New Yorker.
W czasie emigracji jego rysunki zamieszczały także The New York Times i The Wall Street Journal; szwajcarski Graphis zamieścił w jednym z numerów z lat 80. monografię Czeczota. Publikował w „Polityce” i „Nie”. W 2002 zrealizował pełnometrażowy film animowany Eden, za który otrzymał Nagrodę Dodatkową Jury na 27. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Bohater filmu dokumentalnego Z Czeczotem przez niebo i piekło (2000, reż. Piotr Bikont). W 2008 odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Pochowany jest na cmentarzu św. Jadwigi w Pszczynie.
Witold Gordon
(ur. 1885 w Warszawie, zm. 1968 w Sag Harbor, Long Island) – polski malarz tworzący w Stanach Zjednoczonych. Malarstwa uczył się w paryskiej Ecole des Beaux-Arts. Po zakończeniu edukacji wyjechał do Nowego Jorku, gdzie w 1932 zrealizował dwa główne malowidła ścienne w Radio City Music Hall.
Koordynatorem tych prac był projektant Donald Deskey. W tym samym roku otrzymał zamówienie na ilustrację książki o wyprawach Marco Polo, był też autorem plakatu na Igrzyska Olimpijskie w Lake Placid. W 1939 stworzył malowidło wielkości 6000 stóp na budynku New York World’s Fair, praca ta była wielokrotnie reprodukowana na plakatach i pocztówkach.
W tym samym roku odbył podróż artystyczną po południowych stanach. Jej plonem było 35 gwaszy noszących wspólny tytuł American Scene i wystawionych w lutym 1941 w nowojorskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Wystawa została bardzo dobrze przyjęta, a magazyn Vogue zamieścił pozytywne recenzje.
W połowie lat 40. otrzymał zamówienie z prestiżowego magazynu New Yorker na zaprojektowanie okładek przedstawiających dawny Nowy Jork. W 1949 ponownie podróżował po południowych stanach, gdzie kontynuował cykl American Scene.
Maurice Bernard Sendak
(ur. 10 czerwca 1928 na Brooklynie, zm. 8 maja 2012 w Danbury) – syn polskich emigrantów Sadie (z domu Schindler) i Philipa Sendaka, krawca. Amerykański pisarz, autor i ilustrator dziecięcej literatury. Najbardziej znany ze swojej książki Tam, gdzie żyją dzikie stwory (1963 r). Sendak opisał swoje dzieciństwo jako „okropną sytuację” z powodu śmierci członków jego dalszej rodziny podczas Holokaustu.Jego miłość do książek zaczęła się, gdy jako dziecko miał problemy zdrowotne i był przykuty do łóżka. Gdy miał 12 lat, po obejrzeniu filmu Fantasia Walta Disneya postanowił zostać ilustratorem.
Jednym z jego pierwszych profesjonalnych zleceń były witryny dla sklepu z zabawkami FAO Schwarz. Jego ilustracje zostały po raz pierwszy opublikowane w 1947 roku w podręczniku Atomics for the Millions Maxwella Leigh Eidinoffa. Większość lat pięćdziesiątych spędził na ilustrowaniu książek dla dzieci napisanych przez innych, zanim zaczął pisać własne.
Artur Szyk, znany także jako Arthur Szyk
(ur. 16 czerwca 1894 w Łodzi, zm. 13 września 1951 w New Canaan w stanie Connecticut w Stanach Zjednoczonych) – artysta grafik, ilustrator książek, scenograf, karykaturzysta. Urodził się pod zaborem rosyjskim w rodzinie żydowskiej, sam zawsze uważał się zarówno za Żyda, jak i Polaka. Od 1921 mieszkał i tworzył głównie we Francji, a od 1937 w Wielkiej Brytanii. W 1940 osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Jako grafik i ilustrator zyskał uznanie w okresie międzywojennym – jego prace były wystawiane i publikowane nie tylko w Polsce, lecz również Francji, Wielkiej Brytanii i USA.
Popularność przyniosły mu karykatury wojenne, w których po wybuchu II wojny światowej ukazywał przywódców państw Osi – Hitlera, Mussoliniego i Hirohito. Po wojnie w twórczości nadal angażował się politycznie, przede wszystkim popierając utworzenie państwa izraelskiego.
Twórczość Szyka w warstwie treściowej cechuje się zaangażowaniem społecznym i politycznym, a w formalnej odrzuceniem modernizmu i nawiązywaniem do malarstwa średniowiecznego i renesansowego, zwłaszcza zdobnictwa książek z tych okresów. W przeciwieństwie do prac większości karykaturzystów, twórczość Szyka wyróżnia się bogatą kolorystyką i dbałością o szczegóły.
Więcej informacji na temat tych artystów znaleźć można w Wikipedii.
Zdjęcia: Archiwum pałacu
