Paryskie Centrum Pompidou we współpracy z londyńskim Tate Britain i nowojorskim Metropolitan Museum prezentuje retrospektywną wystawę prac Davida Hockney’a. Świętuje ona 80. rocznicę urodzin artysty. Ponad sześćset obrazów, fotografii, grafik, instalacji wideo, rysunków…, wliczając w to najbardziej znane obrazy artysty takie jak baseny, podwójne portrety czy monumentalne pejzaże. Wystawa rekonstruuje całą drogę artystyczną Davida Hockney’a aż do prac najnowszych. Wystawa poświęca szczególną uwagę zainteresowaniu artysty nowoczesnymi narzędziami technicznymi służącymi do reprodukcji i tworzenia obrazów. Powodowany ciągłym pragnieniem promowania swojej sztuki, Hockney przyswoił sobie kolejno fotografię, fax, komputer, drukarkę i w końcu iPad’a: „tworzenie jest aktem współpracy”.
Wystawę otwierają młodzieńcze prace Hockney’a zrealizowane jeszcze w szkole plastycznej w jego rodzinnym mieście w Bradford. Przemysłowa Anglia wywarła silny wpływ na młodego malarza „szorstkiego” realizmu, tak zachwalanego przez jego profesorów – adeptów realizmu Kitchen-sink. Ze szkoły plastycznej w Bradford Hockney zdaje do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Londynie, gdzie odkrywa i asymiluje tradycję ekspresjonizmu abstrakcyjnego rozwiniętego przez Alana Davie’go. Z prac Jean’a Dubuffeta Hockney przejmuje stylistykę (graffiti, sztuka prymitywna), która odpowiada na jego projekt sztuki wyrazistej i społecznie, powszechnie dostępnej. Od Francisa Bacona przejmuje śmiałość ekspresji, która otwarcie podejmuję tematykę homoseksualizmu. Wraz z odkryciem dzieł Picassa, Hockney ostatecznie przekonuje się, że artysta nie może ograniczyć się do jednego stylu malarskiego. Jedną ze swoich pierwszych wystaw zatytuuje: „Dowodzenie zmienności”.
W 1964 David Hockney odkrywa zachodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Uwiecznia tam obrazy słonecznej i hedonistycznej Kalifornii. Jego Bigger Splash (1967) osiąga status ikony. Hockney zaczyna tworzyć serię ogromnych podwójnych portretów, w których wywyższa realizm i perspektywę zaczerpniętą z fotografii, którą uprawia nieprzerwanie. W Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszka od tamtej pory na stale konfrontuje się z krytyką formalizmu abstrakcyjnego (minimalizmu, stain color field…). Odpowiada na nią malując fasady budynków czy równo przycięte trawniki. Przenosi malarstwo „stain color field” (polegające na gruntowaniu płótna bardzo rozcieńczoną farbą) na serię prac na papierze, przedstawiających wodę z basenu w świetle dziennym i nocnym.
W 1997 roku David Hockney powraca na północ Anglii, by zobaczyć krajobrazy z czasów dzieciństwa. Zastane pejzaże łączą w sobie wszystkie przestrzenie, które badał dotychczas, co pozwala mu ponownie rozważyć kwestię perspektywy klasycznej. Dzięki aparatom fotograficznym o wysokiej rozdzielczości, Hockney tworzy kubistyczne zestawienia kilku zdjęć wykonanych Polaroidem, zestawia kilka ekranów telewizorów, by skomponować swój cykl czterech pól roku – temat, który już od renesansu przywołuje motyw nieubłaganego upływu czasu. Od lat 80. artysta zaopatruje się w nowe narzędzia infograficzne, dzięki którym tworzy nowe rodzaje zdjęć. Po komputerach i tabletach przyszedł czas na smartphony, następnie iPady, które pozwalają mu tworzyć zdjęcia coraz lepszej jakości, i które może następnie rozsyłać w sieci między swoimi znajomymi.
Zdjęcie: Atout France
