Muzeum Karykatury im. Eryka Lipińskiego otwiera się ponownie 9 lutego. Do 23 maja br. można w nim oglądać wystawę prac Teresy Jakubowskiej – Z życia wycięte.
„Z technik graficznych wybrałam wypukłodruk, który stosuję do tej pory. Cięcie w drewnie czy linoleum małym, szewskim nożykiem stało się środkiem do wyrażania moich obserwacji i przemyśleń. Od wczesnego notowania określonych sytuacji (procesje, stragany) poprzez reportaże z licznych podróży (cykl „Miasta”) po prace symboliczne, określające sytuacje egzystencjalne obecnych czasów. […] Moja twórczość to swoisty pamiętnik przeżyć, przemyśleń i odczuć.” Teresa Jakubowska
Wystawa „Teresa Jakubowska. Z życia wycięte” to wybór prac z kolekcji własnej artystki oraz ze zbiorów Muzeum Karykatury. Tworzą ją czarno-białe prace graficzne, głównie linoryty, powstające od lat pięćdziesiątych XX wieku do wczesnych lat dwutysięcznych.
Zwiedzający mogą zobaczyć między innymi kompozycje inspirowane codziennością PRL-u. To satyryczne komentarze siermiężnej rzeczywistości, widzianej przez pryzmat osobistych doświadczeń kobiety-artystki. Ekspozycja obejmuje przykłady twórczości będące efektem artystycznych podróży Jakubowskiej – „pamiątki z miast” polskich i zagranicznych, dekoracyjne widoki Warszawy, Krakowa, Paryża, Rzymu czy Florencji.
„W przypadku Krakowa w centrum kompozycji znajdujemy ołtarz Wita Stwosza, nagrobki wawelskie i lajkonika. Przedstawienia Paryża czy Rzymu uwzględniają najważniejsze zabytki – to swoisty collage, najlepsze z najlepszych – to, co turysta powinien zobaczyć, np. według przewodnika «Rzym w weekend»” – w katalogu wystawy pisze jej kuratorka Karolina Prymlewicz.
Odmienną treściowo i formalnie część ekspozycji stanowią realizacje wpisujące się w nurt „symboliczno-refleksyjny”. Należą do nich prace tworzone od momentu przeprowadzki Teresy Jakubowskiej do Warszawy w drugiej połowie lat sześćdziesiątych.
A wśród nich kompozycja „Miejsce na górze” z 1967 roku, za którą autorka otrzymała Brązową Szpilkę – nagrodę przyznawaną przez redakcję tygodnika „Szpilki”, a także „Majenie idola” i „Przewracanie idola” (dyptyk z 1972 roku) – przedstawienia o ponadczasowym przesłaniu i satyrycznej wymowie. Dopełnieniem wystawy są – eksponowane po raz pierwszy – matryce graficzne, odsłaniające warsztat pracy grafika.
