PASCAL: PANAMA I KOSTARYKA
Kolejny przewodnik wydawnictwa Pascal w jego „Złotej serii” krajów egzotycznych, typu „dwa w jednym”, czyli obejmujący dwa kraje, w tym przypadku sąsiadujące ze sobą Ameryki środkowej, napisane przez dwie różne polskie autorki, ale wydane w jednym tomie. Oba, oczywiście, zgodne ze schematem tej serii. A więc bogato ilustrowane, w sumie jest w nich niemal 200 kolorowych zdjęć, z mapkami, planami dużych miast oraz osobną, kieszonkową mapą. Równocześnie bez jakichkolwiek informacji o noclegach na miejscu i spisu ciekawostek oraz „Czy wiecie, że…” w ramkach włamanych w treść. Każdy rozpoczyna się od, trochę różniącego się „Kalejdoskopu”, zawierającego: ABC, historia, geografia i klimat, przyroda, społeczeństwo, kuchnia, zakupy, święta i cykliczne festiwale. Ponadto w przypadku Panamy dodatkowo „Powiedz to po panamsku” ze względu na specyfikę tamtejszej odmiany języka hiszpańskiego. W Kostaryce zaś „Znani ludzie”. „Religia i obyczaje” oraz „Parki narodowe i ekologia”. Trochę różnic jest również w zamykających opisy każdego z tych krajów informacjach „Przydatne”. Do obu obywatele RP mogą wjeżdżać bez wiz na okres do 90 dni. Z tym, że w przypadku Panamy trzeba posiadać minimum 500 $ na pobyt i bilet powrotny.
Fiat, wermut i całun turyński, to najbardziej znane symbole tego, kolejnego włoskiego miasta, któremu francuskie wydawnictwo Michelin poświęciło osobny przewodnik turystyczny, a w Bezdrożach ukazał się on w polskim tłumaczeniu. Wzbogaca go ponad 90 kolorowych zdjęć, 5 mapek i planów, plus dołączona osobo na końcu, wyjmowana. Ponadto informacje i ciekawostki w ramkach, niestety nieuwzględnione w żadnym spisie czy indeksie. Podobnie jak w innych przewodnikach tej serii, także i ten rozpoczyna się od „Naszych podpowiedzi”, czyli sugestii, co szczególnie warto zobaczyć i przeżyć w tym mieście. Trochę zaskakujących, gdyż wśród 10 ciekawych, brak chociażby jednej propozycji zwiedzania któregokolwiek zabytku czy pałacu. Chociaż nie brak wśród nich z 3 gwiazdkami, czyli uznanymi za najwyższej klasy. Te gwiazdki, powszechnie stosowane w przewodnikach Michelina, bardzo ułatwiają wybór tego, co warto i należy zobaczyć. Zwłaszcza, gdy ma się na to ograniczony czas. Przydatny jest także sugerowany program trzydniowego – z ewentualnym rozszerzeniem o kolejne 2-3 dni –zwiedzania miasta oraz także przez 2 dni trzech miejscowości w okolicach: Langhe, Roero i Monteferrato. Chociaż wskazywanie, w której, konkretnej restauracji należy, czy przynajmniej warto zjeść obiad, kolację, lub wpaść do niej na kawę czy wino, to jest już, co najmniej, kryptoreklama.
Ten największy wyspiarski kraj świata z mitycznym ptakiem Garudą w herbie i flagą identyczną jak polska, tylko z odwróconą kolejnością barw, rozciąga się po obu stronach równika. Ma z górą 260 mln ludności wielu grup etnicznych zamieszkujących w sumie ponad 1,9 mln km² na przeszło 13 tys. indonezyjskich wysp. W najnowszym przewodniku Pascala po nim uwzględniono tylko 9 najważniejszych, najczęściej odwiedzanych przez zagranicznych turystów: Sumatrę, Jawę, Bali, Celebes, Borneo, Lombok, Flores, Komodo, Papuę Zachodnią i ich wysepki przybrzeżne. Przewodnik ten, podobnie jak pozostałe ze „Złotej serii”, przeznaczony jest przede wszystkim dla uczestników wycieczek organizowanych przez biura podróży, przede wszystkim Itakę, która w ub. roku obchodziła 30-lecie działalności i jest w niej reklamowana. Powoduje to jednak, że dla turystów wybierających się do Indonezji indywidualnie, ma podstawową wadę: brak jakichkolwiek informacji praktycznych o noclegach. Drugą, chociaż mniejszą wadą jest brak spisu krotkich informacji i ciekawostek w ramkach włamanych w tekst tego przewodnika.