W sporej już biblioteczce przewodników i książek w języku polskim na temat Ziemi Świętej, przybył kolejny, wydawnictwa Pascal, jaki ukazał się w „Złotej serii”. Bogato ilustrowany prawie 270 kolorowymi zdjęciami, z mapkami i planami oraz, nie skatalogowanymi niestety, krótkimi informacjami i ciekawostkami w ramkach włamanych w tekst. Jego plusem, podobnie jak całej tej serii, jest także ładna szata graficzna oraz mnóstwo informacji nie tylko ogólnych, ale również o poszczególnych miastach, miejscach, zabytkach, obiektach kultu religijnego itp. Chociaż miejscami zbyt skrótowych. Podstawową wadę, co w przewodnikach turystycznych jest raczej niespotykane, stanowi brak jakichkolwiek informacji o hotelach i innych możliwościach noclegowych na miejscu. Nie mają on znaczenia tylko dla uczestników zorganizowanych wycieczek i pielgrzymek, gdyż gwarantują im je organizatorzy. Ale przecież coraz więcej polskich turystów wybiera się w tamte strony na własną rękę. I jeżeli mają szukać noclegów w Internecie, to dlaczego nie również innych informacji o krajach objętych przewodnikiem? Drugą jego wadą jest ograniczenie „Ziemi Świętej” tylko do Izraela, bo przecież Jordania jest w nim tylko dodatkiem obejmującym zaledwie 10% całej objętości. Dosyć zdumiewające jest pominięcie Autonomii Palestyńskiej, z wyjątkiem propozycji krótkiej wycieczki do Betlejem.

Na naszych łamach publikuję recenzje tylko literatury podróżniczej i przewodników turystycznych, rzadko zaś także książki „około turystyczne”, np. poświęcone zabytkom, parkom narodowym itp. W tym przypadku robię jednak wyjątek, gdyż książka „Polacy w dziejach Peru” zawiera tak wiele ciekawych informacji, również na temat historii i atrakcji tego pięknego kraju, a także turystyki w nim, że warto, aby przeczytali ją chociażby podróżnicy i turyści wybierający się do dawnego imperium Inków. „Peru – czytam na wstępie w jej prezentacji napisanej przez J.E. Ambasadora tego kraju w Polsce, Alberto Salas Barahona, jednego z współinicjatorów jej powstania i publikacji – jest przykładem wpływu wielu kultur w tworzeniu swojej narodowości. Na pierwotną kulturę przedinkaską oraz inkaską z biegiem wieków i w następstwie najróżniejszych okoliczności nawarstwiały się wpływy społeczności, które przybywały na ziemie peruwiańską. Do ery dominacji hiszpańskiej oraz pojawienia się wpływów kultur afrykańskiej i arabskiej doszły liczne oddziaływania, pochodzące w większości z krajów europejskich i azjatyckich. Wszystko to przyczyniło się do stworzenia Narodu Peruwiańskiego, takiego, jaki istnieje dziś. Peru jest tyglem kultur, w którym mieszczą się wszyscy Peruwiańczycy z powszechną świadomością różnych osobliwości, w pełni się z nimi utożsamiając i uznając swój historyczny spadek oraz dziedzictwo pozostawione przez rozmaite wspólnoty imigracyjne. W obliczu takiej panoramy: ludzkiej, historycznej i społecznej, napływ różnorodnych fal imigracyjnych z Polski wpłynął na rozwój Peru w znaczący sposób…”.