BEZDROŻA: KUBA
Kuba robi się coraz popularniejsza także wśród polskich turystów. Spośród tych, którzy już tam byli, jedni wracają zachwyceni, inni narzekają na niski standard usług turystycznych oraz nadal obowiązujące, chociaż w znacznie mniejszym stopniu niż jeszcze kilka – kilkanaście lat temu, absurdy tego komunistycznego skansenu. Większość wyjeżdżających na tę wyspę, zwłaszcza w ramach wycieczek organizowanych przez biura podróży, ogranicza jej poznawanie do nadmorskich ośrodków wypoczynkowych oraz wycieczek do Hawany, ewentualnie jeszcze paru pobliskich miejscowości i miejsc. Czyli poznaje ją mniej niż skromnie. Tymczasem jest to wyspa długa na około 1400 km, czyli mniej więcej tyle ile wynosi odległość z Warszawy do Paryża. A równocześnie dosyć wąska, przeważnie do 150 km, a więc o szerokości poprzecznej porównywalnej z trasą z naszej stolicy do Kielc. Przy czym kraj, którego kształt nazywany jest „wijącym się krokodylem”, zamieszkany przez 11.240 tys. ludzi, ma 110,86 tys. km² powierzchni – nieco ponad jedną trzecią Polski. Aż 5.746 km wybrzeży oraz niewielkiej granicy lądowej z amerykańską bazą wojskową Guantanamo.
Baśniowo wręcz piękna katedra, „Ostatnia wieczerza” Leonarda da Vinci w refektarzu dawnego klasztoru Cenacolo Vinciano oraz Teatro della Scala, to najsłynniejsze zabytki i atrakcje Mediolanu. I chociażby tylko dla nich warto pojechać do tego miasta na północy Włoch. Do zobaczenia oraz przeżycia jest tam oczywiście o wiele więcej. Kto jeszcze tam nie był, przekonać się o tym może czytając wydany przez Bezdroża w polskim tłumaczeniu przewodnik Michelina. Który poza tytułowym Mediolanem obejmuje także pobliską Krainę Jezior, z tak przepięknymi jak m.in. Maggiore, di Como i di Garda. Przewodnik ten przeznaczony jest przede wszystkim dla turystów weekendowych, wybierających się tam na krótko, lub tych, którym wystarczają tylko podstawowe informacje „w pigułce”. Przy czym poręczny w użyciu, lekki i nie zabierający wiele miejsca. A takie są w tej właśnie serii. Wzbogacone o plany i mapki - w tym przypadku 10 oraz bogato – blisko 90 kolorowych zdjęć – ilustrowane. Zgodnie z jej koncepcją zawierają one dwa rozdziały wstępne: Informacje praktyczne i Zaproszenie do podróży oraz części przewodnikowe. Oba wstępne zawierają to, co dla turysty jest najważniejsze.
Ukazał się drugi tom „pamiętniko – rankingu”, jak książkę tę określono na okładce, „Jechać nie jechać?”. Pierwszy, wydany nieco ponad rok temu, wyróżniony został Nagrodą Stowarzyszenia Dziennikarzy – Podróżników „Globtroter” za rok 2017. Jest to, przypomnę, bo zrecenzowałem go natychmiast po jego otrzymaniu i tekst ten jest nadal do przeczytania na naszych łamach, coś nowego w naszej literaturze turystyczno – podróżniczej. Połączenie relacji, częściowo reportażowych, z podróży po kraju i świecie, ale także innych wydarzeń z przeszłości nie tylko autora, często luźno, lub wcale nie związanych z przewodnim tematem oraz elementów przewodnika, poradnika i subiektywnego rankingu kierunków turystycznych. Wzbogaconych o anegdoty, bo autor jest świetnym, jak mówią Rosjanie „anegdotczykiem”, gawędy, celne spostrzeżenia oraz rady, pomysły i oceny komponowane w wielobarwne, ciekawe narracje. Przy czym książka ta napisana jest świetnie, mimo iż przeskoki tematyczne zmuszają czytelnika w wielu miejscach do szczególnej uwagi.